مدافعان حرم و مجاهدان حریم اهلبیت علیهم السلام
تاریخ آخرین بروزرسانی: 12 / 7 / 1396
دفاع از حرم اهل بیت علیهم السلام، دفاع از حریم اسلام
آثار سازنده زیارت قبور، به ویژه زیارت قبور عالمان و شهیدان و اولیای الهی و پیامبر گرامی صلی الله علیه و آله در گرو حفظ قبور آنان است. زیارت، سبب بازسازی این قبور و صیانت آنهاست و اگر امت اسلامی پیوند خود را با این مراقد متبرّکه قطع کند؛ طبعاً با گذشت زمان، این مراکز به دست فراموشی سپرده می شوند و اثری از آنها باقی نمی ماند و در نتیجه دو خسارت بزرگ متوجه امت اسلامی می شود:
١- آثار سازنده ای که در زیارت این مراکز بوده، از دست می رود.
٢- مسایل صدر اسلام و سیره و تاریخ اولیای دین به تدریج فراموش می شود و نسل های آینده با دیدۀ شک و تردید به اصل حادثه می نگرند؛ زیرا زیارت قبور آنها مایۀ تجدید خاطره ها بود و در صورت تحریم این اعمال، با گذشت زمان به دست فراموشی سپرده شده و نوشته ها نیزجایگزین مشاهده ها نمی شود و کم کم دیگر مسایل مربوط به اسلام نیز به همین سرنوشت دچار می شود و شک و تردید نسبت به خود آیین پیامبر خاتم و شخص شخیص او و برنامه های او راه پیدا کرده و با گذشت زمان کم رنگ می شود؛ هم چنان که جریان دربارۀ حضرت مسیح علیه السلام از این قرار است.
فتنه وهابیت در تخریب آثار اسلامی
از جمله موضوعات مورد اختلاف مسلمانان با وهابیان، موضوع بنا و ساختن گنبد و بارگاه و گلدسته بر روی قبور است. مسلمانان در طول تاریخ به این سنّت عمل کرده و بر جواز و استحباب آن، به ادله ای از کتاب و سنّت، تمسک کرده اند. به خصوص این عمل موافق با منطق عقل و روش عقلا است. ولی از زمان ابن تیمیه مخالفت با این عمل شروع شد و بناها و گنبد و گلدسته ها از مظاهر شرک شناخته شد، تا زمان آل سعود که این عقیده به حدی اوج گرفت که آل سعود در عمل به مخالفت با آن پرداختند و با فتوایی که از علمای وهابی صادر شد، امر به تخریب گنبد و بارگاه و گلدسته ها و بناهای قبور داده شد. تمام آن ها به جز بارگاه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم آن هم از ترس مسلمین، تخریب گشت.
وهابیان، پس از اشغال خانه خدا و حاکم شدن بر منطقة عربستان امروزی، اماکن مذهبی شیعیان در جهان را هدف خود قرار دادند. کشتار وهّابیان در کربلای معلّی در سال 1216 صفحة تاریخ را سیاه کرده و قلب هر خواننده را به درد می آورد. دکتر منیر عجلانی می نویسد: دوازده هزار نفر سپاه وهّابیان به فرماندهی سعود، فرزند عبدالعزیز وارد کربلا شدند، در حالی که بیشتر مردم کربلا به مناسبت عید غدیر به نجف اشرف و زیارت امیرالمؤمنین(ع) رفته بودند و در شهر، جز عدّه اندکی از پیرها و ناتوان ها نمانده بودند. سپاه وهّابیان به هر کس که برخوردند، کشتند، تا آنجا که آمار کشته ها به مرز سه هزار نفر رسید و اموال غارت شده از کربلا قابل وصف نبود. گفته می شد آن روز دویست شتر بار سنگین از کربلا به غارت بردند.
محمد قاری غروی، در تاریخ نجف، از مجموعه شیخ خضر، نقل می کند: وهّابیان صندوق قبر حبیب بن مظاهر را که از چوب بود شکسته و سوزاندند و با آن در ایوان طرف قبله حرم، قهوه درست کردند. آن ها می خواستند صندوق قبر شریف حسین را هم بشکنند، اما چون دارای شبکه های آهنین بود، توفیق نیافتند.
شیخ عثمان بن بشر، مورّخ دیگر وهّابی، که خود اهل نجد بود، می نویسد: گنبد روی قبر (سیدالشهدا) را ویران ساختند و صندوق روی قبر را که زمرّد، یاقوت و جواهرات دیگر در آن نشانده بودند، برگرفتند و آنچه در شهر از مال، سلاح، لباس، فرش، طلا، نقره و قرآن های نفیس یافتند، غارت کردند و نزدیک ظهر از شهر بیرون رفتند.
وهابیت، داعش و جریانهای تکفیری، در خدمت استکبار و صهیونیسم
جریان تکفیر و حکومتهایی که پشتیبان و حامی آن هستند، کاملًا در جهت نیات استکبار و صهیونیسم دارند حرکت می کنند؛ کار آنها در جهت هدفهای آمریکا و دولتهای استعماری اروپا و رژیم اشغالگر صهیونیستی است؛ شواهدی این معنا را قطعی می کند. جریان تکفیر ظاهر اسلامی دارد امّا عملًا در خدمت جریانهای استعماری و استکباری و سیاسی بزرگی است که علیه دنیای اسلام دارند کار می کنند؛ شواهد روشنی وجود دارد، از این شواهد نمی شود گذشت. من چند تا از این شواهد را ذکر می کنم.
یکی این است که جریان تکفیر توانست حرکت بیداری اسلامی را منحرف کند. حرکت بیداری اسلامی یک حرکت ضدّ آمریکا، ضدّ استبداد، ضدّ دست نشاندگان آمریکا در منطقه بود؛ حرکتی بود از سوی عموم مردم در کشورهای مختلف شمال آفریقا که علیه استکبار بود، علیه آمریکا بود. جریان تکفیر، این حرکت عظیم ضدّ استکباری و ضدّ آمریکایی و ضدّ استبدادی را تغییر جهت داد به جنگ بین مسلمانان و به برادرکشی. خطّ مقدّم مبارزات در این منطقه مرزهای فلسطین اشغالی بود. جریان تکفیر آمد این خطّ مقدّم را تبدیل کرد به خیابانهای بغداد و مسجد جامع سوریه و دمشق و خیابانهای پاکستان و شهرهای مختلف سوریه، و اینها شد خطّ مقدّم مبارزه!
دفاع از حرم در کلام امام و رهبری
مواردی که تقیه در آنها جایز نیست: بعضی از محرمات و واجباتی که در نظر شارع و متشرعه در غایت اهمیت است، مثل انهدام کعبه و مشاهد مشرفه به گونه ای که اثر آن محو شود و امکان بازگشتش نباشد و...، قول به حکومت نفی حرج یا ضرر و غیر این دو، بر ادله این واجبات و محرمات- به مجرد تحقق عنوان حرج و اضطرار و اکراه و ضرر و تقیه- از مذاق شارع بعید است.(ترجمه عبارت امام خمینی(ره) در الرسائل العشرة، ص12)
اگر حرم و کعبه و مسجد و محراب، سنگر و پشتیبان سربازان خدا و مدافعان حرم و حرمت انبیاء نیست، پس مأمن و پناهگاه آنان در کجاست؟ (صحیفه امام، ج20، ص: 316)
عاشورائیان در شام
شهر به شهر در آغوششان می گیرند. حالا «حماسه» دارد شهر به شهر می گردد و در ایران روحی دوباره دمیده است. «مدافعان حرم» عنوان تازه ای است برای یک عهد قدیمی. انگار باید از نو ثابت می شد که آن «حماسه ی هشت ساله»، برای همیشه ریشه دوانده در قلب ها. بعضی ها که «جوانی پاک و متعبّد خود را در جبهه های شرف و کرامت» گذرانده بودند سرداران این میدان تازه شدند و جوان ها هم جا پای جای آن ها می گذارند. «صف استوار آرزومندان این موهبت و کمربستگان راه جهاد و شهادت در ایران اسلامی و در سپاه و همه ی نیروهای مسلح جمهوری اسلامی، صفی بلند و بنیانی مرصوص است: و منهم من ینتظر و ما بدلوا تبدیلا.»
فرقی نمی کند که کجایی اند یا در کجا شهید شده باشند؛ «این بچه های ما که رفتند آنجا شهید شدند، فرزندان شما! در هر نقطه ای از عراق یا سوریه که این ها در مقابل داعش شهید شده باشند، مدافع حرم حضرت زینب و مدافع کربلا و نجفند و مدافع حرمند.»
«اکثرشان معروفیتی ندارند»؛ مجهولون در زمین اند و معروفون در آسمان. زمان چندانی از معجزه ی موسوی امام روح الله خمینی رحمةالله علیه نمی گذرد که این گونه کشور مایه ی عزت شیعه می شود و قبح ستمگری، بهانه ی افشای اقتدار جمهوری اسلامی؛ «انقلاب ماها را زنده کرد». و «امنیت» شاید اولی ترین رهاورد این حماسه باشد: که «اگر امنیت نباشد، دانشگاه نیست، تحقیق نیست، پژوهش نیست، نخبه سازی نیست. آنجایی که امنیت نیست، در واقع هیچ چیز نیست؛ آنجا زندگی انسان ها هم در خطر تهدید لحظه ای و دائمی است.»
گلستان شهدای مدافع حرم
حقیقتاً هم شهدای شما، هم خانواده ها، پدران، مادران و فرزندان آنان، حق بزرگی بر گردن همه ی ملت ایران دارند. این شهدا امتیازاتی دارند:
یکی این است که اینها از حریم اهل بیت در عراق و سوریه دفاع کردند و در این راه به شهادت رسیدند...
امتیاز دوم این شهدای شما این است که اینها رفتند با دشمنی مبارزه کردند که اگر اینها مبارزه نمی کردند، این دشمن می آمد داخل کشور... اگر جلویش گرفته نمی شد، ما باید اینجا در کرمانشاه و همدان و بقیه ی استانها با اینها می جنگیدیم و جلوی اینها را می گرفتیم. در واقع این شهدای عزیز ما جان خودشان را در راه دفاع از کشور، ملت، دین، انقلاب اسلامی فدا کردند.
امتیاز سوم هم این است که اینها در غربت به شهادت رسیدند. این هم یک امتیاز بزرگی است. این هم پیش خدای متعال فراموش نمی شود. (بیانات مقام معظم رهبری در دیدار جمعی از خانواده های شهدای مدافع حرم، 5 /11 / 1394)
سردار شهید حاج حسین همدانی(ره)
سردار حاج حسین همدانی در همان ابتدای جوانی در صف مبارزان انقلابی درآمد و با حضور در محضر آیت الله شهید مدنی در همدان به مبارزه به رژیم شاهنشاهی پرداخت.
وی در همان اوایل پیروزی انقلاب اسلامی و به دنبال فرمان حضرت امام خمینی (ره) در جبهه مبارزه با اشرار و گروهک داخلی جان بر کف تن به مجاهدت داد و در سال ۵۹، از پایه گزاران سپاه استان همدان و بعدها کردستان بود.
سردار شهید سرلشگر حسین همدانی، مفتخر به دریافت دو نشان فتح از دست مقام معظم رهبری و فرمانده کل قواست که به خاطر هدایت و فرماندهی موفق لشکرهای تحت امر در دوران دفاع مقدس بوده است.
سردار حسین همدانی آخرین ماموریتش، دفاع از حریم مطهر حضرت زینب و کمک به مردم سوریه برای رهایی از دست گروهک صهیونیستی تکفیری داعش بود، که در همین راه شهد شهادت را نوشید و در سن ۶۱ سالگی پس از سالها مجاهدت و نبرد در جبهه اسلام، ندای حق را لبیک گفت و در تاریخ ۱۶ مهرماه ۱۳۹۴ به فیض شهادت نایل گردید.
سرو قامتان بی سر
از زمان حضرت یحیی (ع) تا حسین بن علی (ع) در سال ۶۱ هجری یا جنایت های کومله و دموکرات و زخمی که منافقین و ضد انقلاب بر تن مدافعان میهن باقی گذاشته اند؛ «ذبح» انسان رازی سر به مهر باقی مانده است؛ رازی که با هر جنگ آلت قتلی در دست جلادان و دشمنانِ جبهه حق می شود. رازی که همچون تبر بر پیکر درختی تنومند زده می شود تا آن را بخشکاند اما غافل از اینکه هر زخم جوانه ای می شود که پیچک وار گریبان دشمن را می گیرد تا از نفس بیفتد و نابود شود.
تاریخ گواه آن است که جلادان همواره با کشتار در پی قوام حکومت خویش بوه اند. نمونه زنده و به روز آن رفتارهای ناجوانمردانه گروه تروریستی داعش در کشورهای اسلامی است. اعضای این گروه آن چنان از اصل انسانی خود دور شده اند که با توحشی حیوانی انسان های بی گناه را از دم تیغ خود می گذرانند.
از آغاز تحرکات گروه تروریستی داعش در منطقه سردار «عبدالله اسکندری» و «رضا اسماعیلی» از جمله شهدای مدافع حرم هستند که تیزی تیغ جنگ تروریست های تکفیری داعش آن ها را بی سر کرده است. روایت شهادت هر یک از این جان سپاری ها قصه پر غصه ایست که سر دراز دارد.
شهید محسن حججی، نماد نسل جوان انقلابی
امروز نام حججی یک نام برجسته و ممتاز و درخشانی در سرتاسر کشور شده، این به برکت مجاهدت جوان شما و شهادت مظلومانه ی او است. البتّه شهدای ما همه شان عزیزند و همه شان مظلومند. غیر از محسن شما -محسن ما- شهدای دیگری هم هستند که آنها هم به همین ترتیب به شهادت رسیدند؛ یعنی دشمن سر از تنشان جدا کرده و ضربات کشنده ای بر اینها در حال زندگی وارد کرده. شهدایی داریم که ازاین قبیل هستند؛ درجات همه ی آنها عالی است، همه ی آنها پیش خدای متعال عزیزند. منتها همچنان که وقتی یک جماعتی، یک جمعی، یک جایی هستند، یک نفر از اینها به عنوان نماینده حرف میزند و سخنگوی آنها میشود، این شهید محسن نماینده ی همه ی این شهدای مظلوم شد؛ در واقع، سخنگوی اینها شد. خدای متعال این شهید را عزیز کرد، بزرگ کرد. البته عزّتی که خدا میدهد به کسی یک دلیلی دارد، یک حکمتی دارد؛ یعنی بیخودوبی جهت نیست. یک خصوصیّاتی در این جوان بود که ممکن است بعضی از آنها را ما خبر داشته باشیم، از خیلی هم خبر نداشته باشیم. خدای متعال به خاطر این خصوصیّات، این جوان را این جور عزیز میکند و وقتی عزیز شد، میشود نماینده و سخنگوی همه ی این شهیدان؛ یعنی این شهیدانی که از ایران و افغانستان و عراق و جاهای دیگر در این جبهه ی مبارزه ی با اشرار تکفیری و دست نشانده های آمریکا و انگلیس به شهادت رسیدند، در واقع همه ی اینها در این جوان خلاصه میشوند، دیده میشوند و این جوان میشود نماینده ی اینها، میشود نماد شهادت مظلومانه؛ نماد میشود. خدا بچّه ی شما را، فرزند شما را، جوان شما را نماد شهادت مظلومانه و شجاعانه کرد.
